Λόλα, να ένα μήλο… σε πλάκα Καρύστου

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το … «Λόλα, να ένα μήλο»
Με αυτή την φράση ξεκινούσε κάποτε για όλους μας το ταξίδι προς την γνώση.
Στην αρχαία Ελλάδα τα μήλα ήταν κάτι σαν δαχτυλίδι αρραβώνα,
μιας και ο γαμπρός πετούσε ένα μήλο προς το μέρος μιας γυναίκας όταν ήθελε να της κάνει πρόταση γάμου.
Βέβαια δεν ξεχνάμε και τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων , όπου όμως δεν μπορούσαν να τα απολαύσουν, μιας και βρίσκονταν συνέχεια σε επαγρύπνηση μην τυχόν τους τα κλέψουν, και όπου ένα από αυτά , το χρησιμοποίησε ο Πάρις για να αρχίσει τον Τρωικό πόλεμο. Το μήλο της Εριδος
Και φυσικά δεν ξεχνάμε ότι αποτελεί τον απαγορευμένο καρπό στον Κήπο της Εδέμ. Ο άνθρωπος έφαγε από αυτόν , έμαθε , και εκδιώχθηκε από το Παράδεισο…. και γιαυτο το μήλο ονομάστηκε «ο καρπός του κακού και της γνώσης»…
Σε όλες τις παραπάνω ιστορίες βλέπουμε κάτι το πολύ όμορφο που κρύβει κάτι κακό, άσχημο ή απλά επικίνδυνο. … Έτσι είναι?

Γιατί η Γνώση πρέπει να συνοδεύεται από το κακό?
Είναι άραγε επίκαιρο για άλλη μια φορά … το μήλο?